Studnia, część boskietowa ogrodu górnego Pałacu Branickich, na zachód od Pawilonu Włoskiego, rzut poziomy reliktów zbiornika wodnego (studni), rys. U. Stankiewicz, Dział Archeologii Muzeum Podlaskiego
W trakcie prac wykopaliskowych prowadzonych przez Instytut Archeologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu i Muzeum Podlaskie, w 2001 roku, w części boskietowej ogrodu górnego natrafiono na dobrze zachowane relikty drewnianej studni przepływowej o wymiarach 2,70×2,70 m. Górna warstwa belek stanowiących cembrowiny zalegała na głębokości około 1,05-1,10 m poniżej poziomu współczesnego gruntu. W górnej partii składała się ona z trzech poziomo leżących jedna na drugiej belek, w narożnikach łączonych na zrąb. Poniżej ocembrowanie stanowiły pionowo wbijane belki łączone ze sobą na sumik i łątkę. Wzmocniono je od wewnątrz, przeciwdziałając zewnętrznemu naporowi gruntu, czterema poziomymi belkami.
Do studni dochodziły dwie drewniane rury, ta od strony południowo-zachodniej doprowadzała wodę, natomiast od strony północnej odprowadzała stanowiąc być może źródło zasilania fontann w parterach.
Autor: Halina Karwowska